Empati
Zeynep Doğanay
Merhaba…
Ben kimim?
Arkadaşlarımın
söylediği gibi bir mucizeyim.
Sizin gibi…
Bu köşede
sizinle bir arada olduysak aynı fikirleri, hayalleri ve sevgi tomurcukları
ektiğimiz ya da biriktirdiğimiz içindir.
Ara sıra yaşadıklarımdan,
gördüklerimden ve öğrendiklerimden bazı önemli bulduğum anıları paylaşacağım
izninizle…
Bir anı ve bir olay
Bir doktor altı
yaşındaki oğluna bir test yaptırmak için uğradı.
Bir hayli
sinirliydi.
Öğretmenin
çocuğuna hak ettiği önemi vermediğini düşünüyordu.
Neden söz
ettiğini açmasını istedim.
Çocuğunun
yaşına ve zekasına göre daha verimli olmasını bekliyordu.
Gülümsedim.
Beklentilerini
çok merak ettim.
Öğretmenin
çocuğuna karşı sevgi, ilgi, duygu paylaşımı, adalet ve samimiyet hatta anne
gibi(!) davranmasını istiyordu.
Bunları
söylerken yerinde duramıyordu.
Haklısınız
dedim. Ama size bir sorum var…
Ameliyat
ederken bir yere odaklanıyor musunuz?
Tabii ki
diye yanıtladı.
Aynı anda 12
hastayı ameliyat edebilir misiniz?
Şaşkınlıkla
yüzüme baktı.
Eşiniz ne iş
yapıyor diye sordum.
Hakim
olduğunu söyledi.
Bunun
üzerine “eşiniz aynı anda 12 davaya birden bakabilir mi?” diyerek sorumu
zorlaştırdım.
Hayır! Ne
münasebet? Saçmalık! diye yanıtladı.
Tam aradığım
cevabı vermişti.
Bunun
üzerine, “şunu bilin ki sizin eksik gördüğünüz öğretmen aynı anda tam 12
öğrenciye sevgi, duygu, ders ve dikkati verebiliyor” diye sakin bir ses tonuyla
yanıtladım.
Hareketli
baba birden sakinleşti ve kısa bir sessizlikten sonra yüzüme bakarak teşekkür
etti.
Gözlerinde
arayıp da bulamadığı sorunun cevabı belirmişti sanki.
Bazen yapamadığımız şeyleri başkalarından istemek tuhaf değil mi?
